Πλοία που έκαναν δρομολόγια Πειραιά – Κρήτη μετά τον πόλεμο

Ενα αφιέρωμα για μερικά από τα πλοία που συνέδεαν την Κρήτη με τον Πειραιά, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, εμπλουτισμένο με φωτογραφίες και βίντεο.

Το ΚΑΔΙΩ ξεκίνησε σαν μια ταπεινή κορβέτα τύπου Flower, από αυτές που έφτιαξαν κατα δεκάδες οι σύμμαχοι για τις ανάγκες του πολέμου. Ήταν βασισμένες στα προπολεμικά σχέδια φαλαινοθηρικών. Τέτοια ήταν και το ΛΗΜΝΟΣ του Τυπάλδου, το ΕΡΜΟΥΠΟΛΙΣ του Φουστάνου και άλλα.
Σχετικά με την ιστορία του ΚΑΔΙΩ ως Καναδέζικη κορβέτα OWEN SOUND:
Ναυπηγήθηκε στα: Collingwood Shipyards Ltd. (Collingwood, Ontario, Canada)
Παραγγέλθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1942, καθελκύστηκε στις 11 Νοεμβρίου 1942 και παραδόθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1943. Παροπλίστηκε στις 19 Ιουλίου 1945. Πουλήθηκε και ήλθε στην Ελλάδα, με το όνομα Καδιώ, το 1945.
Αρχικά το πλοίο ταξίδευε για την συμφερόντων Σιγάλα “Cadia Cia de Nav SA” και με σημαία Παναμά. Σήκωσε Ελληνική σημαία -το 1949- με σκοπό να μπεί στη γραμμή της Κρήτης για την “Κρητική Ατμοπλοϊα”, πιθανότατα ναυλωμένο σε αυτή.
Το όνομα του πλοίου το πήρε από τη μυθική μορφή της Καδιώς Σιγάλα. Η γυναίκα που την θαύμαζε ο Α. Ωνάσης. Η γυναίκα αυτή γεννήθηκε το 1882 και πέθανε το 1962. Kαταγόταν από την Οία της Σαντορίνης και ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής ναυτιλίας.
Το 1950 το πλοίο πέρασε στην κόρη της Καδιώς, την Τέτη Μαμάη και κατόπιν διαφημιζόταν για την “Ατμοπλοΐα Υιών Γ. Σιγάλα”. Όχι όμως για πολύ…
Στα τέλη του 1953 μια αίτηση πώλησης του ΚΑΔΙΩ στο εξωτερικό δεν έγινε δεκτή από την Ελληνική κυβέρνηση (χρειαζόταν τότε η σχετική άδεια) και έτσι αποφασίστηκε να παροπλιστεί. Το ΚΑΔΙΩ έμεινε δεμένο για 10 χρόνια μέχρι που διαλύθηκε το 1964 στο Πέραμα.

Ναυπηγήθηκε το 1893, από την Belfast Steamship Company, στην Αγγλία και ονομάσθηκε Magic. Ήταν 1627 τόννων, ταχύτητας 17 κόμβων και μήκους 311,3 ποδών.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. To 1918 άλλαξαν την ονομασία του σε Classic.
To 1924 πουλήθηκε στη City of Cork Steam Packet Co. To χειμώνα εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Fishguard-Cork και το καλοκαίρι έκανε κρουαζιέρες στη Σκωτία. Αυτή την περίοδο μετονομάστηκε Killarney, που ήταν το όνομα ενός καταπράσινου μέρους της Ιρλανδίας.

To 1931 το απόκτησε η Coast Lines. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούσε πλωτή αποθήκη στο Rosyth.
To 1947 αγοράστηκε από τη Bury Court Shipping Co, συμφερόντων του Δ. Βεργωτή. Άλλαξε όνομα σε σε Αττική και έκανε δρομολόγια μεταξύ Μασσαλίας-Γένοβας-Πειραιά-Βυρητού-Χάιφας-Αλεξάνδρειας.
To 1948 πουλήθηκε στην Ηπειρωτική ως Αδρίας. Εκτελούσε Δρομολόγια από Πειραιά και Θεσσαλονίκη για Κρήτη, Χίο και Ρόδο. Στις 6 Οκτωβρίου του 1951 προσάραξε στη Φαλκονέρα, όπου δημιουργήθηκε ρήγμα 12 μέτρων. Στη συνέχεια έγιναν προσπάθειες διάσωσης, με αρχική επιτυχία, αλλά μια κακοκαιρία που ακολούθησε έγινε η αιτία να κοπεί στη μέση και να βυθιστεί. Από το ναυάγιο αυτό χάθηκε μόνο ένας επιβάτης. Την εποχή αυτή ήταν 58 ετών.

Ναυπηγήθηκε το 1941 στο Harland και Wolff στο Μπέλφαστ, της Βόρειας Ιρλανδίας, ως κορβέτα για το Γαλλικό πολεμικό ναυτικό, αλλά μαζί με άλλα παρόμοια πλοία χρησιμοποιήθηκαν από το Βασιλικό ναυτικό της Αγγλίας, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γαλλία. Ονομάστηκε αρχικά Bergamot ή K189. Ήταν 940 τόνων, με μήκος 62,6 και πλάτος 10,1 μέτρα. Παρόμοια πλοία είχαν χρησιμοποιηθεί και από το δικό μας ΠΝ.
Το Bergamot χρησιμοποιήθηκε, για συνοδεία νηοπομπών στον Ατλαντικό και διέσχισε τον Ατλαντικό αρκετές φορές. Στην πραγματικότητα, ταξίδεψε σε όλες τις διαδρομές προς Μουρμάνσκ και Archangelsk, στο βόρειο τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά το 1943 έπλεε ως επί το πλείστον στη Μεσόγειο και συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Τομπρούκ, την Αίγυπτο, καθώς και τις καταδρομές του Σαλέρνο και Anzio.
Αγοράστηκε από την Εταιρεία Καβουνίδη το Μάρτιο του 1946 και αρχικά ονομάστηκε ΣΥΡΟΣ τροποποιήθηκε αρχικά ως φορτηγό και μετά ως επιβατικό πλοίο. Η χωρητικότητα του αυξήθηκε στους 1082 τόνους και η ταχύτητα του έφθανε τους 14,6 κόμβους. Το 1952 άλλαξε όνομα σε ΔΕΛΦΙΝΙ και το 1955 μετονομάστηκε σε ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, μέχρι το 1969 που αποσύρθηκε.

Ναυπηγήθηκε στην Αμερική το 1943 από τα ναυπηγεία Pullman Co για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού της Αμερικής, ως συνοδευτικό νηοπομπών .
Το Γενάρη του 1944 δανείστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, με το όνομα Κilmore, επιστράφηκε στο Αμερικάνικο Ναυτικό το 1946, αγοράστηκε από το Ελληνικό δημόσιο το 1947 και τέλος το 1949, σε πλειστηριασμό του ΟΔΙΣΥ, αγοράστηκε από την ακτοπλοϊκή εταιρεία των αδελφών Φουστάνου, οι οποίοι ανέθεσαν την μετασκευή του στο ναυπηγικό γραφείο Πετρούτση-Παπαδόπουλου. Νηολόγιο Πειραιώς 1146.
Είχε δύο μηχανές ντήζελ General Motors 12-567A, 900 bhp (671 kW) η κάθε μία που είχαν αναπτυχτεί για τρένα και αφού ήταν δοκιμασμένες χρησιμοποιήθηκαν σε βοηθητικά πολεμικά πλοία τον καιρό του πολέμου.. Σαν πολεμικό είχε μέγιστη ταχύτητα 15 κόμβων στις 744 στροφές το λεπτό.
Ολικό μήκος 59 μέτρα, μέγιστο πλάτος 10,06 μέτρα, βύθισμα 3,10 μέτρα, κόροι ολικής χωρητικότητας 1010. Επιπλέον είχε 3 ντιζελοηλεκτρικές μηχανές συνολικής δύναμης 310 ίππων και το αμπάρι που είχε μπορούσε να αποθηκεύει 85 τόνους φορτίο. Ήταν λευκό, με μπλε ταινία στη κίτρινη τσιμινιέρα του.
Αρχές του 1969 το αγοράζει ο Γεώργιος Κουσουνιάδης το μετονομάζει Ευαγγελίστρια και το σκαρί το βάφει μπλε. Κάνοντάς του ορισμένες μετασκευαστικές αλλαγές οι οποίες του αλλάζουν λίγο το προφίλ. Έμεινε δρομολογημένο στην ακτοπλοΐα μέχρι τον Μάρτιο του 1974.
Ταξίδευε με 14 έως 14,5 μίλια.

Ναυπηγήθηκε to 1928, στα ναυπηγεία William Denny and Bros στο Dumbarton της Σκωτίας. Είχε μήκος 93,7 μέτρων και πλάτος 11,8 μέτρων. Είχε 2.288 τόνους και ταχύτητα 22 κόμβων που του έδιναν 2 μηχανές τύπου Parsons με στρόβιλο μονού μειωτήρα, την δε παραγωγή ατμού την είχαν αναλάβει τέσσερις λέβητες Yarrow. Άρχισε τα ταξίδια του στην γραμμή Newhaven−Διεππης στις 30 Αυγούστου 1928. Ανήκε στην εταιρεία Southern Railways Co του Southampton της Αγγλίας.
Το Φρύνη ήταν ένα θρυλικό πλοίο της Μάγχης στην δεκαετία του 1930 και αργότερα στα 1950 με το όνομα Worthing (είναι το όνομα μιας μικρής πόλεως στην νότια πλευρά της Αγγλίας, μεταξύ του Portsmouth και του Brighton). Το πλοίο Worthing έκανε το δρομολόγιο Newhaven−Διεππης για πάρα πολλά χρόνια, πάντα με συνέπεια και επιτυχία.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, χρησιμοποιήθηκε ως πολεμικό, με το όνομα Brigadier και μάλιστα έλαβε μέρος και στην εγκατάλειψη της Δουνκέρκης και στην απόβαση της Νορμανδίας και ακόμη υπέστη μεγάλες ζημιές από σύγκρουση στο τέλος του πολέμου. Μετά τον πόλεμο Το Worthing εστάλη στο Newcastle όπου το μετέτρεψαν ξανά σε επιβατηγό της Μάγχης με καινούριο τονάζ 2.342 τόνων. Με το όνομα Worthing επέστρεψε στην γραμμή Newhaven −Διέππης στις 24 Μαρτίου 1945
Τον Ιούνιο του 1955, η Φρύνη πουλήθηκε στον Ιωάννη Λάτση και έφτασε στον Πειραιά. Πέρασε μόλις ένα μήνα στο Πέραμα για ορισμένες εργασίες εξωτερικού καλλωπισμού, ήταν βαμμένο άσπρο και ξεκίνησε τα ταξίδια της στην Ελλάδα.
Οι διαδρομές που έκανε ήσαν:
– Πειραιάς – Τήνος – Μύκονος.
– Πειραιάς – Χανιά – Ρέθυμνο
– Πειραιάς – Ηράκλειο – Ρέθυμνο – Χανιά.
Αλλά η παραμονή της στην Ελλάδα ήταν βραχύβια. Το 1956 χρησιμοποιήθηκε από το Λάτση για να μεταφέρει προσκυνητές από τη Λιβύη προς Τζέντα! Σταμάτησε να λειτουργεί το 1960 και διαλύθηκε το 1964.

Το ΑΓΓΕΛΙΚΑ ναυπηγήθηκε το 1910 και ανήκε αρχικά στην Canadian Pacific. Ήταν βαμμένο το σκάφος μαύρο. Έλεγαν ότι ταξίδευε, πριν έλθει στην Ελλάδα, στις Καναδικές λίμνες. Ήταν μεγάλο πλοίο, 3025 κόρων, με μήκος 88,5 μέτρα και πλάτος 14,05. Είχε βύθισμα 4,6 μέτρα. Το κινούσε μια παλινδρομική ατμομηχανή τριπλής εκτόνωσης, με τέσσερις κυλίνδρους, με διαδρομή εμβόλου 39″ (991 mm) και διαμέτρους: ο υψηλής πίεσης 27″ (686 mm), ο μέσης πίεσης 42″ (1.067 mm) και οι δύο κύλινδροι χαμηλής πίεσης 48,5″ (1.232 mm). Τον ατμό έφτιαχναν τέσσερις λέβητες, που αρχικά ήσαν για κάρβουνο και μετατράπηκαν, για πετρέλαιο. Είχε μία προπέλα. Μία πολύ υψηλή τσιμινιέρα του έδινε μεγαλοπρέπεια. Η τεράστια βεράντα και οι πολύ μεγάλοι διάδρομοί του το έκανε άνετο, για τους επιβάτες. Οι αίθουσές του ήταν μεγάλες και ψηλοτάβανες. Είχε κάθετη πλώρη, γυρτή προς τα πίσω τσιμινιέρα και άλμπουρα, και γενικά είχε την όμορφη γραμμή των παραδοσιακών ατμόπλοιων. Το καράβι αυτό αγοράστηκε μεταπολεμικά, το 1949, από τους αδελφούς Τυπάλδου και εκτελούσε τα δρομολόγια του μεταξύ 1950 και 1960.

Εδώ είναι ένα βίντεο από την ταινία “Ραντεβού στην Κέρκυρα”, πάνω στο Αγγέλικα:

Το πλοίο ξεκίνησε να ναυπηγείται το 1939 στα Γαλλικά ναυπηγεία Forces & Ch. de la Meditterane στην Χάβρη αιχμαλωτίζεται από τους Γερμανούς και ημιτελές πέφτει στο νερό το 1941,το 1943 το οδηγούν στην Γερμανία και το μετατρέπουν σε πλοίο πόντισης ναρκών, με το τέλος του πολέμου επιστρέφει και πάλι στα ναυπηγεία της Χάβρης όπου πλέον ολοκληρώνει την κατασκευή του σύμφωνα με τα αρχικά ναυπηγικά του σχέδια σαν επιβατηγό πλοίο. Ξεκίνησε να εκτελεί δρομολόγια στις αρχές του 1947, στη διαδρομή New Haven – Dieppe.
Το Δεκέμβριο του 1963 αγοράστηκε από την Ατμοπλοΐα Αιγαίου, των Α/φών Τυπάλδου, του έδωσαν το όνομα Ικόνιον ΙΙ και αφού τελείωσαν οι μετασκευαστικές του εργασίες, το μετονόμασαν σε ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και τον Ιούνιο του 1964 ξεκίνησε δρομολόγια κάθε Δευτέρα – Πέμπτη – Παρασκευή, ώρα 11 το πρωί, για Χανιά, κάθε Τρίτη – Τετάρτη, ώρα 11 πρωινή, για Ηράκλειο και κάθε Σάββατο στις 18.30 για Ηράκλειο, η διάρκεια ταξιδιού για το Ηράκλειο ήταν 8 ώρες και για τα Χανιά 7 ώρες.
Όμως την Πέμπτη 14 Απριλίου του 1966 και ενώ το πλοίο βρισκόταν δεμένο στην ακτή Ξαβερίου για επισκευές πήρε φωτιά, ρυμουλκά το απομάκρυναν από το λιμάνι και το οδήγησαν φλεγόμενο στην Κυνόσουρα της Σαλαμίνας όπου εκεί το πλοίο κατεστράφη από την φωτιά και βγήκε ολική απώλεια.

Τα τέσσερα αυτά πλοία ήσαν πανομοιότυπα και δόθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία, ως αποζημίωση για τις καταστροφές του πολέμου. Τα πλοία αυτά ναυπηγήθηκαν περί το 1952. Από τα πλοία αυτά το ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ πήρε η εταιρεία Ποταμιάνου και τα υπόλοιπα τρία η εταιρεία Νομικού.
Χαρακτηριστικά των πλοίων αυτών ήταν τα ακόλουθα: Εκτόπισμα περί τους 1500 τόνους. Ήσαν διπλέλικα με δύο μηχανές Diesel. Έλεγαν ότι ήσαν πλοία των 15,5 μιλίων, όμως ταξίδευαν με 13 περίπου μίλια. Η γάστρα τους (δηλαδή το μέρος του σκάφους που βρίσκεται στο νερό) ήταν πολύ υδροδυναμική. Το πλοίο πρώρα και πρύμα δεν εκτόπιζε πολλά νερά, γι’ αυτό έκανε ένα περίεργο κούνημα στην τρικυμία. Το κούνημα αυτό ήταν ένας συνδυασμός σκαμπανεβάσματος με μπότσι. Δεν είχαν καρένα αλλά ήσαν πλάκα από κάτω. Οι μηχανές των πλοίων ήσαν αδύνατες για τα σκάφη αυτά, απόδειξη η μέτρια ταχύτητα, για την εποχή εκείνη για σκάφη τόσο υδροδυναμικής γάστρας. Ακόμα και οι μανούβρες μέσα στο λιμάνι καθυστερούσαν λόγω της μικρής ιπποδύναμης των μηχανών. Άλλο ελάττωμα που έφερνε δυσκολίες στις μανούβρες ήταν ότι η μία προπέλα βρισκόταν κοντά στην άλλη και δεν δημιουργείτο ισχυρό ζεύγος δυνάμεων για την περιστροφή των σκαφών (προτέρημα που είχε το «Δέσποινα» του Φουστάνου). Έτσι όλα αυτά τα πλοία απεσύρθησαν σύντομα από την ενεργό υπηρεσία. Ήταν αρκετά ευρύχωρα εν συγκρίσει με τα άλλα πλοία των γραμμών και πολύ καθαρά. Από τα πλοία αυτά το Μιαούλης αποσύρθηκε το 1986. Το Καραισκάκης ήταν αυτό που ταξίδεψε περισσότερο. Το Κολοκοτρώνης είχε και δεύτερο όνομα το Γεώργιος Ποταμιάνος.
Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε ένα ταξίδι του Κολοκοτρώνη από Πειραιά προς Ηράκλειο:

Η ναυπήγηση του ξεκίνησε το 1939 στο Γερμανικό τότε ναυπηγείο Danziger Werft για να τελειώσει το 1943 στο Δανικό ναυπηγείο Odense Staalskibs. Πλοιοκτήτρια εταιρεία του η Γερμανική Norddeutscher Lloyd και ο τύπος του φορτηγό φρουτάδικο. Το όνομα του LINZ και τα κύρια χαρακτηριστικά του 3508 κόροι ολικής χωρητικότητας, μήκος 102.55 μέτρα, πλάτος 13.92 μέτρα και βύθισμα 5.49 μέτρα. Μονοπρόπελο με μια μηχανή ντήζελ μάρκας ΜΑΝ 3950 ίππων και μια ταχύτητα γύρω στα 15 μίλια.
Τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε υπηρετώταντας την μητέρα πατρίδα του ως ναρκοθέτις, μέχρι τον Μάϊο του 1945 που αιχμαλωτίστηκε στο Κίελο από τις συμμαχικές δυνάμεις και πέρασε κάτω Βρετανικό έλεγχο. Μετονομάστηκε σε EMPIRE WANSBECK και τέθηκε στην υπηρεσία του Βρετανικού υπουργείου μεταφορών για να εξυπηρετήσει ανάγκες του πολέμου. Πράγματι χρησιμοποιήθηκε σαν οπλιταγωγό σε ταξίδια μεταξύ Αγγλίας και Ολλανδίας στην γραμμή Harwich – Hook of Holland με διαχειρίστρια εταιρεία του την Βρετανική Ellerman Wilson Line, από το 1948 μέχρι το τέλος του 1962, οπότε και βγήκε προς πώληση με αποτέλεσμα να αγοραστεί από την εταιρεία Καβουνίδου και να πάρει το όνομα ΕΣΠΕΡΟΣ. Το 1963 έγιναν οι πρώτες εργασίες προσαρμογής του που μεταξύ των άλλων περιελάμβαναν την διαμόρφωση στο πρυμνιό του μέρος ενός γκαράζ για 60 ΙΧ αυτοκίνητα με πλευρικές μπουκαπόρτες. Οι εργασίες που έγιναν είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ολικής χωρητικότητας του που έγινε 3974 κόροι ενώ η μεταφορική του ικανότητα ήταν 1200 περίπου επιβάτες. Ανέλαβε υπηρεσία τον Ιανουάριο του 1964 στην ακτοπλοΐα, εκτελώντας δρομολόγια προς Δωδεκάνησα. Την εποχή εκείνη πρέπει να ήταν το μεγαλύτερο και καλύτερο ακτοπλοϊκό. Το δρομολόγιο όμως με το οποίο καθιερώθηκε ήταν το εβδομαδιαίο Βενετία – Κέρκυρα – Πειραιάς – Κάλυμνος – Ρόδος ένα είδος κρουαζιέρας. Αργότερα ξέπεσε σε ένα δρομολόγιο από Καβάλα μέχρι Ρόδο με ενδιάμεσους σταθμούς και σε άλλα νησιά και την Κρήτη. Ένα από αυτά τα ταξίδια του στάθηκε μοιραίο για να έλθει το τέλος του, όταν έξω από την Κω προσάραξε σε αβαθή, οπότε μετά την ανέλκυση του παροπλίστηκε στην Κυνόσουρα για αρκετό χρονικό διάστημα, μέχρι τις 14 Μαρτίου 1980 που ανεχώρησε ρυμουλκούμενο από το Ρ/Κ Βερνίκος Δημήτριος, με προορισμό την Ισπανική πόλη Gandia όπου το περίμεναν οι Ισπανοί διαλυτές του.

Το ΗPAKΛEION γεννήθηκε Δεκέμβρη και πέθανε Δεκέμβρη. Μεταξύ του 1949 και του 1966 μεσολαβούν 17 χρόνια. Τόσα έζησε. Ναυπηγήθηκε στα σκωτικά ναυπηγεία Fairfield Shipbuilding & Engineering Co. στο Govan , μαζί με το αδελφό του «WARWICKSHIRE» (1948). Ονομάστηκε LEICESTERSHIRE. Ανήκε στην αγγλικών συμφερόντων Bibbye Lines και αγοράστηκαν και τα δύο, από την Ατμοπλοΐα Αιγαίου Αδελφών Σ. Τυπάλδου το 1964, αρχές 1965. (Μετασκευάστηκαν και τα δύο σε Ε/Γ-Ο/Γ, το δεύτερο ονομάστηκε ΧΑΝΙΑ). Μέσα σε διάστημα ελάχιστων μηνών έγιναν οι απαραίτητες μετατροπές (γκαράζ, χώροι υποδοχής, πλαϊνές μπουκαπόρτες κ.ά.) και από φορτηγό/ποστάλι έγινε επιβατηγό/οχηματαγωγό. Η συνολική δαπάνη μετασκευής έφθασε το ποσό των 15.422.850 δραχμών και στα χαρτιά του είχε τα εξής χαρακτηριστικά: Μήκος 498’-0’, πλάτος 60’-4’’, ταχύτης 17 μίλια μονέλικο, τόνοι GROSS 8.922, στεγανά διαμερίσματα κάτω από το κύριο κατάστρωμα 11. Μεταφορική ικανότητα επιβατών (χειμώνα) 626. Οχήματα 35 –μέσο φορτίο 10 τόνοι. Στοιβασία οχημάτων –μη υπάρχοντος διεθνούς κανονισμού– κατά τη ναυτική εμπειρία του πλοίαρχου.
Η μετατροπή του πλοίου εκτός των άλλων είχε απαιτήσει την αφαίρεση των υποκαταστρωμάτων και έρματος βάρους 200 τόνων για να γίνει γκαράζ με αποτέλεσμα την ανύψωση τους μέσοκεντρικού βάρους και την μείωση της ευστάθειάς του κάτι που είχε δεν είχε υποπέσει (μάλλον είχε καταπέσει) στην αντίληψη των υπευθύνων.
Με αυτή την αγορά του Leicestershire και του αδελφού πλοίου Warwickshire τα οποία προόριζε να δρομολογήσει στην Κρήτη, η ατμοπλοϊα Αιγαίου των Α/ΦΩΝ Τυπάλδου προσπάθησε να απαντήσει στον ανερχόμενο γίγαντα της ακτοπλοϊας Κ. Ευθυμιάδη.
Το Leicestershire ξεκίνησε από το Λίβερπουλ της Αγγλίας την Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου του 1965, έφτασε στον Πειραιά 6 Μαρτίου του 1965, πήγε στο Πέραμα και μετασκευάστηκε σε ΕΓ/ΟΓ , οι εργασίες μετασκευής τελείωσαν τον Μάϊο της ίδιας χρονιάς και ξεκίνησε δρομολόγια αρχές Ιουνίου του 1965. Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στις 09:00 από Πειραιά για Χανιά, κάθε Τρίτη στις 18:00, Παρασκευή στις 10:00 και Σάββατο στις 19:00 από Πειραιά για Ηράκλειο. Ο ημερήσιος ναυτιλιακός τύπος της εποχής το διαφήμιζε σαν το ασυναγώνιστο F/B το οποίο θα έφερνε την ειρηνική επανάσταση στην ακτοπλοΐα…
Από την αρχή σχεδόν παρουσιάστηκαν πολλά παράξενα σημάδια. Προμηνύματα που κανείς δεν πήρε στα σοβαρά και που αποδίδονταν στις συμπτώσεις –πήρε κλίση στη Σούδα, συγκρούστηκε με το ΦAIΣTOΣ στον Πειραιά, πέθανε ο πλοίαρχός του Σαρρής από έμφραγμα στα ανοιχτά της Φαλκονέρας.

Ακολούθησε το Cretans στο Google News και στο Facebook